Παλιά Επαγγέλματα - Τσαγκάρης

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ

Πήρα συνέντευξη από τον παππού μου τον Παναγιώτη που ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα σαν τσαγκάρης.

Είχε ένα μικρό υπόγειο μαγαζί που έφτιαχνε παπούτσια με παραγγελία και τα πουλούσε. Υπήρχαν διάφορα εργαλεία που χρησιμοποιούσε, όπως φαλτσέτες για να κόβει το δέρμα. Το δέρμα το αγόραζε ο πελάτης ανάλογα με την οικονομική του άνεση. Ο παππούς έπερνε πατρόν του πέλματος του πελάτη, και μετά το αντέγραφε στο δέρμα και το έκοβε. Μετά το έβαζε στη μηχανή για να το γαζώσει. Το μοντάριζε, δηλαδή το έστρωνε στο καλαπόδι που είχε διαλέξει ο πελάτης. Υπήρχαν διάφορα σχέδια στρογγυλά μυτερά κ.ά. Μούσκεβε τη σόλα αρκετές ώρες, και αφού τη στράγγιζε την έστρωνε κάτω από το καλαπόδι για να γίνει η πατούχα. Πριν τη άλοιφε με κόλλα. Υπήρχε ένα ειδικό σφυράκι τσαγκαράδικο που χτυπούσε τη σόλα πάνω στο καλαπόδι για να γίνει λεία και να φύγουν οι ζάρες, την άφηνε να ξεκουραστεί και να στεγνώσει και στη συνέχεια έβγαζε το καλαπόδι από τη σόλα και έμενε το περίβλημα του παπουτσιού. Υπήρχε ένα ειδικό σίδερο που σιδέρωνε τη σόλα. Έραβε με σουβλί (μία μεγάλη και χοντρή βελόνα) τον πάτο για να είναι γερός. Αυτό λέγεται ξεφουμάρισμα. Τέλος βούρτζιζε το δέρμα, το άλοιφε με κερί για να γυαλίζει και το παπούτσι ήταν έτοιμο.

Συνήθως έκανε 3 μέρες για να τελειώσει ένα ζευγάρι παπούτσια και πληρωνόταν με δόσεις.

Άλλο εξάρτημα ήταν το αμμώνι. Ήταν ένα σιδερένιο εργαλείο με τρία πόδια. Το χρησιμοποιούσαν κυρίως για διορθώματα, δηλαδή για να καρφώνει τα νέα τακούνια ή για να κάνει νέες σόλες. (Εκείνη την εποχή δεν πετούσαν τα παπούτσια πριν φθαρούν. Όσο μπορούσαν τα επιδιόρθωναν).

Ο παππούς αναγκάστηκε να κλείσει το μαγαζί γιατί βγήκαν έτοιμα παπούτσια που ήταν αρκετά φθηνότερα και με περισσότερα σχέδια.

Από Παναγιώτης Α.